Равносметка
- 04 Ноември 2013
В крайна сметка най-важното нещо за вярващия християнин – по-важно от конкретните частности: какви родители сме били, какво дело сме оставили след себе си, колко любов сме дали на хората (може и в обратен ред) – е каква искрена равносметка бихме направили за живота си, ако попаднем пред Христа и той ни предложи да го сторим. „Подражавали” ли сме Му или не? И ако не – защо? Защото не искахме ли, или защото не можехме? Ако не можехме, какво ни попречи? И какви усилия положихме да преодолеем пречките? А ако не сме ги положили – защо? Защото не искахме ли, или защото не можехме? Ако не можехме, какво ни попречи? И какви усилия положихме да преодолеем новите пречки? И така нататък – докрай, до голата истина. Понеже Христа няма как да излъжем.
В крайна сметка най-важното нещо за вярващия християнин е да се стреми да живее богоугоден живот. Тогава в края му, увенчан от искрената равносметка, ще се насладим на мира и покоя в сърцата си, защото поне ще сме се опитали да сторим всичко, което е било по силите ни.
Ще ми се да споделя какво разбирам под наложилия се църковен термин „богоугоден”. Напълно съм уверен, че Господ Бог Иисус Христос е дълбоко резервиран към стремежите ни да Му „угодим”. Напълно съм уверен, че Господ Бог Иисус Христос няма нужда да Му се угажда. Под богоугоден аз разбирам Богохармоничен. Тъй като всичко е едно и всички ние сме част от Христа, би било редно частите да живеят в хармония с Цялото. Най-вероятно единствено в този смисъл Цялото е призвано да предразполага частите си към „угода” на Себе Си.
Комай излиза, че искрената равносметка би следвало да има един единствен предмет: живели ли сме в хармония с Бога, който носим в себе си и от който сме неотделима част.
И ако не – защо не?